PODATEK DOCHODOWY WE WŁOSZECH – Z CZYM TO SIĘ JE?

Ostatnia aktualizacja: 03.01.2024 r.

Nie będę opisywać tutaj wszystkich podatków, jakie płaci się we Włoszech, gdyż jest ich co niemiara i nie starczyłoby miejsca na bloggerowym dysku.;) Podatkiem, który interesuje nas najbardziej jest oczywiście podatek dochodowy, więc skupię się głównie na nim i na innych podatkach, jakie płacą osoby pracujące we Włoszech na zasadzie pracy najemnej i podobnej (tzw. lavoratori dipendenti e assimilati). Nadmienię jedynie, że opodatkowaniu od dochodu podlegają też emerytury, dochody z samozatrudnienia, nieruchomości, tereny oraz dochody kapitałowe.

Włoski podatek dochodowy nazywa się IRPEF (Imposta sui Redditi delle Persone Fisiche), a jego wysokość zależy od dochodu uzyskanego przez Was w ciągu danego roku. Poniżej przedstawiam Wam progi podatkowe obowiązujące obecnie we Włoszech, po reformie podatkowej przeprowadzonej w 2024 roku (stawki te obowiązują tylko w 2024 r., po czym reforma podatkowa pojedzie dalej), w zależności od uzyskanych w danym roku dochodów:

 

• 0 - 28000 euro: 23% 
• 28000,01 - 50000 euro: 35% (35% zapłacicie od nadwyżki z 28000 euro)
  
• powyżej 50000 euro: 43% (tu podobnie)
  

                               

Od podatku dochodowego brutto możecie odliczyć sobie różne ulgi podatkowe, jeżeli takie Wam przysługują i które zmieniają się co roku, zgodnie z założeniami ustawy budżetowej na dany rok. Pracownikom czy emerytom przysługuje też ulga za pracę najemną, a jeśli macie członków rodziny na utrzymaniu (z wyjątkiem dzieci do lat 21, na które możecie otrzymać zasiłek AUU), również ulga rodzinna - te dwie ulgi naliczane są przez pracodawcę automatycznie i zmniejszają należny podatek dochodowy.

 

Warto pamiętać, że we Włoszech nie wszyscy muszą płacić podatek dochodowy – istnieje tzw. no tax area, czyli kwota wolna od opodatkowania, która obejmuje następujące dochody uzyskane przez osoby fizyczne:

• dochody z samozatrudnienia w wysokości do 5500 euro
• dochody z pracy najemnej nieprzekraczające 8500 euro (w ciągu 12 miesięcy)
• dochody z emerytury (do 8500 euro)
• dochody z posiadanych terenów nieprzekraczające 185,92 euro
• dochody z posiadanych nieruchomości nieprzekraczające 500 euro
• wartość katastralna nieruchomości będącej głównym miejscem zamieszkania

Innym rodzajem podatku, jaki płacą osoby pracujące we Włoszech, są tzw. podatki regionalne i gminne (addizionale regionale/comunale). Są to dodatkowe podatki od dochodu, które płacicie władzom regionu oraz gminy, w których macie rezydencję podatkową na dzień 31 grudnia danego roku podatkowego. Ich wysokość jest zmienna i zależy odpowiednio od regionu i gminy.

Podobnie jak w Polsce, w przypadku pracy najemnej (contratto a tempo determinato/indeterminato) oraz współpracy (collaborazione occasionale czy collaborazione continuativa), pracodawca pełni rolę płatnika podatku, czyli wpłaca w Waszym imieniu zaliczki na poczet podatku dochodowego. W przypadku emerytów i rencistów rolę „pracodawcy” pełni INPS, wypłacający świadczenia emerytalne i rentowe. Wyjątek stanowią osoby pracujące na rzecz osób prywatnych, np. opiekunki i pomoce domowe, za które nie są wpłacane zaliczki i które muszą co roku rozliczać się z fiskusem w celu ustalenia wysokości ewentualnie należnego podatku dochodowego. Na początku każdego roku, zazwyczaj do końca lutego lub marca, pracodawca ma obowiązek przeprowadzić tzw. wyrównanie (conguaglio), polegające na zsumowaniu zaliczek wpłaconych za poprzedni rok podatkowy i porównaniu ich z rzeczywistym podatkiem, jaki musicie zapłacić od dochodu uzyskanego w ciągu roku. Rezultatem wyrównania może być nadpłata lub konieczność dopłaty podatku, dlatego może się zdarzyć, że po przeprowadzeniu wyrównania wasza grudniowa lub styczniowa pensja netto będzie różnić się od pensji zwykle otrzymywanej (niestety zazwyczaj jest ona niższa, rzadziej wyższa).

 

Informacje o rocznym rozliczeniu podatkowym z włoskim fiskusem zawarłam tutaj.