WYBRAŁAM SIĘ WCZORAJ DO GMINY... (O PRAWIE STAŁEGO POBYTU)

Podzielę się z Wami na szybko kolejnym doświadczeniem, które potwierdza, że co urząd, to zasady, a interpretacja przepisów we Włoszech to generalnie samowolka. Tym razem wprawdzie interpretacja ułatwia życie obywatelom Unii, co nie zmienia jednak faktu, że ułatwia je z taką trochę nonszalancją i szczerze mówiąc aż się uśmiechnęłam z niedowierzaniem na widok Pewnego Świstka.

No, ale do rzeczy. Ponieważ już ładnych parę lat temu uzyskałam prawo stałego pobytu, pomyślałam, że skoro mam chwilkę i nie muszę na złamanie karku pędzić do biura, to wybiorę się do mojego municipio i umówię się na spotkanie w celu odebrania zaświadczenia o prawie stałego pobytu (attestato di soggiorno permanente). Pan urzędnik był bardzo miły (co nie zdarza się każdego dnia), uśmiechnięty i chętny do współpracy - zapisał mnie na spotkanie już za dwa tygodnie oraz wręczył karteczkę z wykazem dokumentów, jakie muszę na spotkanie przynieść. "Dokumentów" było trzy: dokument tożsamości, posiadane zaświadczenie o legalnym pobycie (attestato di regolare soggiorno) oraz dwa znaczki skarbowe w wysokości 16 euro. To wszystko. Żadnego zainteresowania tym, czy przez pięć lat z rzędu nieprzerwanie spełniałam warunki ustawy nr 30/2007, czy pracowałam, czy miałam wystarczające środki na utrzymanie, ubezpieczenie zdrowotne - NIC, gminy Rzym to nie interesuje. Wystarczy, że byłam zameldowana przez pięć lat wstecz, tylko to się liczy. Ergo, po zameldowaniu się mogłam spokojnie zostać zwolniona i przez parę lat bimbać sobie i żerować na włoskim systemie socjalnym, a i tak otrzymałabym zaświadczenie, że uzyskałam prawo stałego pobytu.;)

A propos zameldowania - coś mnie tknęło po tym, gdy pan urzędnik zapisał mnie na spotkanie pod koniec września i wyraziłam na głos moje wątpliwości, (słusznie) przeczuwając problemy. Otóż mieszkam i pracuję w Rzymie od 2005 roku, jednak zameldowałam się tu, z różnych powodów ode mnie niezależnych, dopiero w październiku 2008 r., w związku z tym uśmiechnęłam się wdzięcznie do pana urzędnika i zapytałam, czy przypadkiem na wrześniowym spotkaniu urząd nie wyskoczy z protestem, że moje pięć lat mija dopiero w październiku. Pan urzędnik się nie spodziewał, spojrzał znad okularów i zapytał, od kiedy dokładnie jestem zameldowana. Odpowiedziałam zgodnie z prawdą, że od października 2008 r., lecz pracuję legalnie we Włoszech od 8 lat. Ależ to nieważne zupełnie, liczy się tylko i wyłącznie zameldowanie, droga pani. Mogłam wówczas wdać się w długą dyskusję na temat znaczenia wyrażenia "legalny pobyt" oraz przepisów ustawy 30/2007, ale będę szczera - urlop mam jeszcze przez kilka dni, nie miałam ochoty, zaświadczenie tak naprawdę niespecjalnie jest mi potrzebne, więc uśmiechnęłam się jeszcze wdzięczniej i poprosiłam pana urzędnika o przesunięcie mojego spotkania na połowę października, gdyż nie mam ochoty się z nikim użerać.

Jak widzicie, w określonych przypadkach nawet ja odpuszczam. Zwłaszcza wtedy, gdy zadyma niczemu by nie służyła i awanturowałabym się jedynie dla zasady, gdyż dwa tygodnie później wszystko i tak by się rozwiązało. A do tego urlop mam.:)